Yönetmen Görkem Sarkan'ın senaryosunu da yazdığı ilk uzun metrajlı filmi. Orta yaşlı Ekrem, Alzheimerlı annesine bakmak için tüm hayatını, hayallerini ve isteklerini ertelemiştir. Ana-oğul, küçücük bir evin içinde birbirinin aynı günler geçirmekte, hastalığın gölgesinde var olmaya çalışmaktadırlar. Ekrem'in tek derdi Alzheimerlı annesine bakmak değil, bunun yanında bir de ekonomik zorlukla mücadele etmektedir. Annesinin ilaçları, faturalar derken işin içinden çıkamayan Ekrem, para istemek için kardeşini ve eniştesini telefonla arar. ikisi de telefonlara cevap vermez. Ekrem'in burada ''çok yoğunlar tabi, duymadılar herhalde'' diye iyi niyet göstermesini çok sevdim. Bir de yeğenlerinin ziyareti sırasında Ekrem'in para sıkıntısı çektiğini söyleyip yeğeninden ima yoluyla para istemesi çok dokunaklı bir sahneydi. Asıl çarpıcı sahne finale doğru, Ekrem'in annesine attığı tokat sonrası yaşanır. İki oyuncunun mükemmel oyunculuğu ile bu sahne uzun zaman akıldan çıkmayacak türdendir.
Film çoğunlukla tek bir mekanda geçmekte olup, mekan olarak evin salonu seçilmiştir. Evin diğer bölümlerinden de kısa görüntüler olmakla birlikte filmin neredeyse tamamı bu salonda geçmektedir. Ekrem'in eve giriş sahnesi dışında, hiç dış mekan çekimi yoktur. Filmin bir diğer özelliği de, gerçek zamanlı olmasıdır. Ekrem ile Alzheimerlı annesi dışında, Ekrem'in iki yeğeni de kısa bir süreliğine filme dahil olurlar. Kısacası kısıtlı mekanda, kısıtlı zamanda, az oyuncusu ve ağır temposu ile ancak bu kadar iyi bir film olabilirdi. Ben çok etkilendim.
Hem Settar Tanrıöğen hem de Zerrin Sümer çok çok iyiler. Rol yapmamışlar adeta yaşamışlar. Begüm Akkaya ve Faruk Barman da doğal oyunculukları ile filme olumlu katkı yapmışlar. Filmin bana göre tek olumsuz yanı finaliydi. Bana göre finalde, Ekrem annesiyle birlikte mutfakta kalmalıydı. Mutfak kapısı kapandıktan sonra kamera salona dönmeli ve boş salonu gösterirken film bitmeliydi.
Yapım : 2014 - Türkiye
FRAGMAN:
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder